اشعار

بـاز روزیِّ مـا غــم اسـت آقـا           اشک با دیـده مـحـرم است آقا

فـرصت گـریـه بـا امـام زمان           بـاز امـشـب فـراهـم اسـت آقـا

بـار بـلا به شـانـه کـشـیـدم به کـودکـی           ازصبح تابه عصر چه دیدم به کودکی

از خـیـمـه گـاه تا تـه گـودال قـتــلـگـاه           دنـبـال عــمّـه‌هـام دویــدم بـه کـودکـی

پخش سبک

دلـم در مـدیـنـه زائـر شـد           عـزای حضرت بـاقـر شد

گـشتـه پـرپـر گـل یـاسمن           تـسلیت حـجـت بن الحسن

پخش سبک۱                     پخش سبک ۲

شد دل عـالم پـریشان و حـزین           در عـزایت ای امـام پـنجـمـیـن

ای شهـیـد زهـر کـیـنـه الـسلام           چـشـمـۀ نـور مــدیـنـه الـسـلام

پخش سبک

ای عـزیز مصطـفی امامِ باقـر           مسمـوم زهـر جـفـا امامِِ بـاقـر
جانِ تو چه مظلومـانه فـدا شد           مادرت فاطمه صاحب عزا شد

پخش سبک                                              یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

جان علی و فـاطمه؛ دلبـند زین العـابدین           جانها فدای راهت ای؛ فرزند زین العابدین

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

پخش سبک

گـشتـه مـسمـوم از جـفـا امامِ بـاقـر            نـور چـشـمِ مـصـطـفـی امـامِ بـاقـر

ای عـالمِ؛ ای مُدبّـر ** ای نـور حیّ قـادر ** مظلـوم امامِ باقر

اى فـروزان گهـرِ پـاكِ بقـیع           گـل پرپر شده در خاك بقـیع

با سـلامـت كـنـم آغـاز كـلام           اى تو را ختم رُسُل گفته سلام

یا باقـر از فرط غمت افسرده گشتیم            از غصۀ جانسوز تو پژمرده گـشتیم

هر شیعه در دل حجـلۀ داغ تو بسته            سنگـیـنـى داغـت دل ما را شكـسـته

مـن داغــدار غـصه هـای بی قـریـنـم            مـن کـربـلا را یـادگــار آخــریــنــم

من یادگار روزهای خـاک و خـونـم            من یـادگـار چـهـره های لالـه گـونـم

مانده داغـی عـظیم بر جـگـرت            عکس رأسی به نیزه، در نظرت

سـر بـازار شـام و بـزم شـراب            چـه بـلاهـایـی آمـده به سرت!؟

ای ذکـر جـان ثـنـای تو یا باقرالعلوم            وی حرف دل دعای تو یا باقرالعلوم

ای مصطفی سلام فـرستـاده سوی تو            از جـانـب خـدای تو یا بـاقـرالـعـلـوم

من پـنجـمـیـن ولــی خــداونــد قــادرم            همنام مصـطـفی و ملــقـب به بــاقــرم

گنجـیـنــۀ عـلــوم الهــی است سیـنه ام            از نسـل سفــره دار کــریم مــدینــه ام

زخمیِّ زهـری بود و بر غــم مبتلا بود            زهرجگر سوزی که بر دردش دوا بود

پنـجـاه ســالِ عمــر او با درد بگــذشت            پنجاه سال، او روضه دار کوچه ها بود

عــاقــبــت آه کــشـیــدم نــفــس آخــر را            نفس ســوختــه از خــاطـره ای پرپر را

روضه خــوانی مرا گـرم نمودی امشب            روضۀ آن همه گــل، آن همه نیلــوفر را

تنهــــاتـــرین غـریب دیار مدینـــه بود            او مرد علم و زهد و وقار و سکینه بود

صــدباب علــم از کلماتش گشــوده شد            در بین عالمـان، به خــدا بی قرینه بود

ای فروغ دانشت تا صبح محـشر مستدام           وی تو را پیش از ولادت داده پیغمبر سلام

منـشـأ کــل کـمـال و بــاقــر کــل عــلـوم           هفتمین نور و ششم مولایی و پنجـم امـام

از سوز زهر پیکرم آتش گرفت و سوخت           یا رب ز پای تا سرم آتش گرفت و سوخت

مسمومم و زبــانــه کشد شعـلــه از تـنــم           از این شراره بسترم آتش گرفت و سوخت

از ســوز تشنگـی جگــرم ناله می کند            نــذر حسیـن، روضۀ ده ساله می کند

یاد لبان خشک و عطش خوردۀ حسین            بین دو نهــر آب مــرا والــه می کــند

مــن امــام تــــمــــام دنـــیــــایــــم            بــر تــمـــامــی خــلــق مـــولایــم

بــاقـــر عــلــم احــمــد و عــلـی ام            چون که من هم ز نسل زهــرایــم